Vorig jaar pakte Ilias Ennahachi de prijs al voor Sportman van het jaar. Neemt hij die dit jaar weer mee naar huis of pakt Jos van Emden of Daan de Groot dit jaar deze prijs?
Jos van Emden en de onzichtbare regenboogtrui
Dolgelukkig was hij, uitzinnig. ‘Ik greep er steeds net naast, het lukte vaak net niet. Meestal reed ik de Giro in het voorjaar en dan is het moeilijk om begin juli bij de Nederlandse Kampioenschappen nog dat hoge niveau te hebben. Frustrerend. Bovendien ben ik natuurlijk ook een paar keer tegen Dumoulin aangelopen. Tussen mijn eerste en tweede titel zat dan ook negen jaar.’
In 2019 was het wel raak, de nationale titel tijdrijden was voor Jos van Emden (34), hardrijder in dienst van Jumbo-Visma, lid van De Volharding. Winst was er ook in de prestigieuze Chrono des Nations en de proloog van de ZLM Tour. En hij werd wereldkampioen met Nederland in de ‘team mixed relay’, de eerste ploegentijdrit ooit met mannen én vrouwen, in het Engelse Harrogate. ‘Het onderdeel moet zich nog bewijzen. Goed om iets nieuws te proberen, maar ik twijfel of het een lang leven is beschoren.’ Komt bij dat hij de regenboogtrui nergens kan laten zien, nooit. Alleen op een WK wordt het verreden. Toch staat een wereldtitel mooi op zijn erelijst. ‘Die trui ligt thuis keurig opgevouwen in de kast. Ik ben er ook best blij mee.’
=====================
“Een wereldtitel staat mooi op zijn erelijst.”
=====================
Jos van Emden was er in 2010 bij toen het peloton van de Giro d’Italia zich langs Nobelstraat en Janskerkhof wurmde. Hij was bij het Grand Départ van de Tour de France van 2015, ook in Utrecht. En straks, tijdens de Gran Salida van de Vuelta a Espana in Utrecht op 14 augustus? ‘Zeker. Het is een van de hoofddoelen van de ploeg. De Vuelta zelf natuurlijk, maar in eerste instantie die ploegentijdrit. Een Nederlandse ploeg in een van de grote rondes in eigen land? Ja, dat is een hoofddoel.’
In 2015 werd hij in Utrecht vijfde in de korte tijdrit. Het was gaaf, hij reed door een tunnel van lawaai. ‘Je zou er doof van worden.’
Wereldtitel met buikloop voor Ilias Ennahachi
Koffie met cheesecake. Het kan, kickbokser Ilias Ennahachi (24) hoeft even niet aan z’n ‘vlieggewicht’ te denken, zoals in de maanden voor een gevecht. ‘Dan droom ik echt van eten…’
Hij was al wereldkampioen bij Enfusion, Blade en WLF. In 2019 deed hij het ook bij One Champion. ‘Ze zijn streng, ze wegen je twee keer voor een gevecht en letten ook op lichaamsvocht. Een beetje sjoemelen bij de weging gaat dus niet.’
Ennahachi kon voor Glory kiezen, de organisatie waar Badr Hari en Rico Verhoeven onder contract staan. Zijn keuze voor One kende sportieve redenen, ook financiële. ‘Het is de grootste in de wereld, samen met UFC. Dertigduizend mensen in de hal, tientallen miljoenen kijkers op tv en online. One zit in Japan, China, Thailand, heel Oost-Azië. Ze willen nu ook naar India, naar de VS en denken ook aan Nederland. Dan kan Glory wel inpakken.’
In augustus veroverde hij de belt bij One tegen de uit Thailand afkomstige Petchdam Petchyindee (knock out) in Bangkok. In november verdedigde hij zijn titel met succes in Beijing. Twee keer eerder vocht hij tegen Wang Wenfeng bij andere bonden. ‘De stand was gelijk, dit was de zwaarste. Vier uur tevoren kreeg ik buikgriep. Ik liep leeg op de wc, heb uren liggen slapen in de kleedkamer, opgerold in een dikke winterjas en dekens. Ik miste kracht in de wedstrijd, maar won op punten. Duidelijk, al zag dat er misschien niet zo uit. De Chinees viel steeds aan, maar ik kan goed achteruit vechten en bleef zo punten scoren.’
=====================
“Ik miste kracht in de wedstrijd, maar won op punten.”
=====================
Ennahachi is nu groot in Oost-Azië, maar kan in Nederland geen sponsor vinden. En deze wereldkampioen krijgt na afloop van de strijd ook geen felicitatie van koning of premier. Iets meer waardering zou wel fijn zijn, zegt hij. Maar One biedt kansen. ‘Bij Glory kan ik twee gevechten per jaar hebben, bij One wel zes.’ Gevolg is wel, dat hij dan slechts kan dromen van cheesecakes.
Het ideale beeld van Daan de Groot
Je zou er gék van worden, zo’n lekke band in het parc fermée. Met bijna drie minuten achterstand begon hij zo aan zijn inhaalrace op de fiets tijdens WK duathlon in Zofingen (Zwitserland). Weg titelkansen. Maar Daan de Groot (29) berustte in zijn lot, al tijdens de race: ‘Nooit meer aan die lekke band gedacht.’
Halverwege de 150 fietskilometers achterhaalde hij de kopgroep. ‘Had ik Guido van Looy willen verslaan, zou ik zeker vijf minuten bij hem moeten wegrijden. Hij is zoveel sterker in het hardlopen.’ De Belg werd wereldkampioen, De Groot derde en stond zo toch op het podium. ‘Uiteindelijk is dat ook een anticlimax.’ Zo voelde het een paar maanden eerder toen hij Europees Kampioen werd in Deense Viborg: ‘Koud, champagne… en dan acht uur in de auto om thuis te komen. Wel mooi is het proces, die lange reis om op dat podium te komen.’
Hij was wielrenner, klimmer en tijdrijder en reed een internationaal programma bij Wielerploeg Groot Amsterdam. In 2017 ging hij werken bij de VU. ‘Wielrennen is vallen. Dat risico neem je als je er helemaal voor gaat om prof te worden.’ Maar De Groot wil zijn PhD halen en maakte de overstap naar duathlon. ‘En gek genoeg train ik nu harder dan voorheen.’
=====================
“Mooi is het proces om op dat podium te komen.”
=====================
Lopen is niet zijn beste discipline. Meer dan twintig kilometer in de week ging aanvankelijk niet, hij kreeg allerlei pijntjes. Het gaat beter nu hij bij Peter Res (Hellas) traint. ‘Het is in feite nog slecht, maar wel leuk. Omdat ik progressie boek en heb dat ideale beeld in mijn hoofd van de zwevende loper, zoals Eliud Kipchoge.’
Hij mist het niet, maar een enkele keer waant hij zich nog in een wielerkoers. Die keer dat iemand in de wedstrijd hem zei ‘rustig aan’ te doen. ‘Jaja, dacht ik. Maar hij meende het oprecht. Iemand flikken is not done in het duathlon. Dat maakt het wielrennen juist zo leuk.’
Tekst: Pim van Esschoten
Foto’s: Ankie Hogewind / Fotostudio Red Green Blue