Sportprijzen Utrecht viert toch een klein feestje. Mooie verhalen op avond zonder prijswinnaars
Op de avond waarop de Utrechtse sport traditioneel haar kampioenen eert, bleef het nu stil in het Media Plaza van de Jaarbeurs. Geen bomvolle zaal, geen applaus op deze tweede woensdag van februari. Maar niks doen? Nee, dat kon ook niet. In het afgelopen jaar waarin veel stil lag, zocht de sport immers manieren om door te gaan. Om dat te tonen, om toch iets overeind te houden, kwam SportUtrecht, organisator van de avond in opdracht van de gemeente Utrecht, met een alternatief. Online dus.
En zo was er toch iets van een feestelijke avond. Kort en bondig, zonder een jury of prijzen. Hoewel, de jaarlijkse fotoprijzen werden wel uitgereikt aan Gerard van Dieren (vakjury) en Cliff Baaij (publieksprijs). Voor de rest draaide het om inspirerende verhalen uit de Utrechtse sport, weergegeven in fraaie filmpjes van het Utrechtse sportmarketingbureau Yellow Jersey. Een avond, zwevend tussen twee zaken die sportwethouder Maarten van Ooijen aanhaalde; dat (ook) de sportsector in coronatijd hard wordt geraakt en evengoed haar kracht toont.
Hartverwarmend
Hartverwarmend was nog het minste wat over het initiatief van de jonge karateka Floris Sujecki kan worden gezegd. Eigenlijk wilde hij workshops karate houden in het WKZ. Raar idee, misschien. Toch was Ewout Tuys van het Wilhelmina Kinderziekenhuis meteen enthousiast. Maar toen brak het virus uit. Sujecki bedacht iets nieuws; de karate kit. Een zachte bal waarmee een kind kan gooien, vangen en dus bewegen in en rond het bed. Met het geld dat Sujecki had verdiend met zijn bijbaantje in een supermarkt (en wat hulp van zijn ouders) werden de balletjes gekocht. Voor ieder kind een eigen bal, geheel coronaproof dus. En Floris bedacht er oefeningen bij. De kinderen zijn er superblij mee, zei Ewout Tuys.
Verlangen
‘Die workshop’, zei Tuys ook, ‘komt hopelijk alsnog.’ Later dus, ooit. Het is het verlangen van héél de sport, weergegeven door een slotzinnetje uit het relaas van Bas Spaans, trainer bij USV Hercules Goalball: ‘Ik mis het…’ Hij had juist uiteengezet wat de sport voor blinden en slechtzienden voor hem betekent, waar hij op zijn zesde jaar (aan de hand van zijn vader) binnenwandelde. Hij ontmoette er zijn vrouw Jolanda, was bondscoach en is allicht als scheidsrechter aanwezig tijdens de Paralympische Spelen in Tokio. Het is, kortgezegd, ‘zijn leven’. En nu ligt het stil, hoewel hij aangepast diverse activiteiten toch laat doorgaan.
Onderling contact
‘Ze missen elkaar,’ zei Arjan van Eck, coach bij de volleybalsters van VV Utrecht. De club hield de jaarlijks ALV online, net als een pubquiz, workshops voor boekenwurmen en kookliefhebbers. Ook de gymoefeningen volgen zijn speelsters thuis voor het scherm, met elkaar. Zo houden ze nog een beetje onderling contact. Zo deed ook Marcel Houtzager het bij Top Judo Utrecht; toen op 12 maart van het vorig jaar de boel plat werd gelegd, schakelde hij op, opende de digitale sportkantine, initieerde een quiz, onderhield het contact met zijn pupillen en organiseerde een winterbootcamp.
Bootcamp
De deelnemers aan Sport voor een Toekomst van het Leger des Heils mogen elkaar wel blijven zien. Toen eind vorig jaar Nederland opnieuw in lockdown ging, maakte de gemeente Utrecht een uitzondering voor kwetsbaren, zoals de deelnemers van SveT. Sporten mocht, maar alleen buiten. De bootcamp in park Oog in Al is nu een drukbezochte activiteit. Het biedt de deelnemers een houvast, waar het vervallen in oude gewoontes op de loer ligt. Bovendien, het zou voor de maatschappelijke sportcoaches Kees Grovenstein en Jasper Lamboo een hele toer worden om de deelnemers via zoiets als Zoom aan zich te binden.
Ontlading
En dan moet het ook nog allemaal werken. Kort na het begin van de bijzondere editie van de avond rond de Sportprijzen Utrecht verdween presentatrice Halima El Ghamarti uit beeld in ‘haar’ studio (de zaal van De Halter, die dit jaar 100 jaar bestaat). Geen nood, het euvel werd vlot verholpen. Het was zogezegd de tegenslag waarmee de sport wel weet om te gaan. Vraag het maar aan Dagmar Genee, die tot twee keer toe kwalificatie voor de Olympische Spelen misliep. En het OKT in Italië werd in het afgelopen jaar ook twee keer uitgesteld. Ondertussen hielden de waterpolosters van Oranje hun droom levend en hun lijf fit. Veelal thuis, want ook voor de internationals ging het zwembad dicht. Genee deed zodoende de krachtoefeningen op het dakterras van haar Utrechtse woning. Het vroeg veel zelfdiscipline en geduld van haar benedenburen. Eind januari kwam in Triëst de zege op Griekenland in de halve finale (7-4) die goed was voor de tickets richting Tokio.
De ontlading na afloop was er één in een coronabubbel in het hotel, zónder ‘bubbels’. Hoe het vanaf nu verder gaat richting Tokio wist ze ook niet. Dagmar Genee zei: ‘Het enige dat zeker is, is dat niks zeker is.’
Vooruitblik 2021
Zo blikte Joscha de Vries, directeur SportUtrecht, in feite ook vooruit op komend jaar. Ze somde tal van mooie sportevenementen op de kalender op, waarvan nog niemand kan zeggen of ze wel kunnen doorgaan. En sprak over een jaar van ‘kansen en uitdagingen’, maar ontkwam er ook niet aan haar zorgen te uiten over het voortbestaan van veel sportaanbieders en verenigingen: ‘Ze hebben het zwaar.’ Evengoed blijft SportUtrecht, zo zei De Vries, ook dit jaar inzetten op het sportbelang en -plezier. Mooie voorbeelden genoeg, zo had die bijzonder, online-versie van de Sportprijzen Utrecht al getoond.
Tekst © Pim van Esschoten
Foto’s © Geert Lommers
Bekijk hieronder de livestream