Deze Utrechtse coaches hebben het afgelopen jaar prestaties van wereldniveau neergezet. Hierdoor verdienen zij een nominatie voor sportcoach van het jaar 2019. Maar wie zal er met de prijs vandoor gaan voor beste sportcoach van het jaar? Lees hieronder hun ervaringen van het afgelopen sportjaar.
Coen Eggenkamp wordt niet meer uitgelachen
Eigenlijk wist hij het na 750 meter al. Bravoure? Coen Eggenkamp kan het nu gerust zeggen, want 2450 meter verderop zegevierde Triton immers in de Varsity. Toch heeft hij recht van spreken; het was zijn winnende tactiek om vroeg de kop te pakken. ‘Voorbij de flauwe bocht, na zo’n duizend meter, wilden we vooraan liggen.’ Daarom ook verving hij Harold Langen voor Kaj Hendriks als slagman. ‘Harold is meer van het ritme zoeken, Kaj van het hard starten.’
=====================
“Voorbij de flauwe bocht wilden we vooraan liggen.”
=====================
Moeilijker was zijn beslissing om Bas Thijssen te vervangen voor Jakub Grabmüller. Hij accepteerde rol van reserve zonder morren en toen Triton op 7 april ’s avonds feest vierde op het Janskerkhof, stond ook Thijssen op het podium. Maar zuur was het. ‘Geen loyaler mens als Bas.’
In 2013 kwam Eggenkamp, jarenlang in dienst van de KNRB, naar Triton. ‘Ze lachten me uit, want Triton was een lachertje.’ Een kanoclub, zeiden de buren van Orca. Triton had echter plannen gemaakt, wilde weer roeien met ambitie en vroeg Eggenkamp de talentontwikkeling op te zetten. ‘En nu zijn de rollen omgekeerd, het toproeien bij Orca ligt op z’n gat.’
Op winst in de Varsity rustte echter een vloek, ook met de sterke bezetting van de Oude Vier in de laatste jaren. Reden is ook de mindere faciliteiten in Utrecht. ‘We komen er de komende tien jaar niet tussen, dacht ik.’ Eggenkamp kreeg zijn roeiers bovendien maar moeilijk bijeen vanwege hun trainingen bij de bond. ‘Op vrijdag voor de race rolden Kaj en Harold uit het vliegtuig na een stage en gingen zó de Oude Vier in. Op zaterdag weer. Gewoon om nog snel samen het gevoel te krijgen. Ja, daarvan kreeg ik wel stress. Vlak voor de start was er nog die kapotte startkabel. Uitstel, gedoe. Dit kan alles veranderen, dacht ik. Dit kan ons van de winst houden.’
Maar 750 meter na de start al was hij gerust.
Aanpak Bernard Schoonbeek betaalt zich uit
‘Wie of wat je ook bent, als je een rare beslissing in een wedstrijd neemt zullen studenten je dat duidelijk maken. Ongezouten.’ Bernard Schoonbeek vindt het geweldig. Hij nam die ervaring zelfs mee naar zijn werk bij Tata Steel Europe, zocht mensen in zijn team ‘die mij complimenteren, tegenpolen, zelfs mensen met wie ik geen biertje aan de bar zou gaan drinken.’
Dat doet hij met de volleyballers van Protos dan weer wel. ‘Ik ben na de training op donderdag zelden voor twaalf uur thuis.’
Ruim vijf jaar geleden vroegen ze hem bij de Utrechtse studentenclub, waar hij in het verleden al coach was. Hij zei ‘ja’ onder de voorwaarde dat hij een aantal jonge, ambitieuze trainers erbij mocht zoeken voor de twee hoogste spelende teams. En de regels moesten strakker; een jaar na hun afstuderen moesten spelers ook daadwerkelijk weg bij de club. ‘Omdat er dan sneller plekken vrijkomen om door te stromen.’ Daarvoor was wel een tactisch herkenbaar spel nodig, dat in beide teams wordt gespeeld, met voor iedere speler een duidelijke rol, verantwoordelijkheid en taken. Goed voor het snel inpassen van nieuwe spelers. ‘Tijd om jarenlang te bouwen aan een team is er nu eenmaal niet.’ Of een tegenstander dat ‘herkenbare’ spelletje niet snel doorheeft? ‘Met een paar wijzigingen in de opstellingen is dat zo weer opgelost.’
=====================
“Tactisch herkenbaar spel bij Protos.”
=====================
De aanpak werkt. Protos promoveerde aan zijn hand drie keer in vijf jaar en speelt nu zelfs topdivisie, het op één na hoogste niveau. In ruil voor proeftrainingen zorgen andere clubs, met name VV Utrecht, voor de verplichte ballenkinderen. Een jeugdafdeling heeft Protos immers niet.’
Schoonbeek is op zijn plaats tussen de studenten. Nadeel is het jaarlijks gaan van goede spelers, voordeel is de jaarlijkse instroom studerend volleybaltalent van verre. Zo zijn er meer golfbewegingen bij studenten: ‘Zodra het tentamenperiode is, merk je dat in het veld.’
De liefde van ‘Lady Boss’ Haverkorn
Ze voetbalde, deed wat aan tennis. En toen was er rugby, ze was op slag verliefd. ‘Iedereen heeft een inbreng; groot, klein, snel, krachtig, wendbaar. Opvoedkundig een mooie sport en het onderling respect is groot. Ik heb ooit iets tegen de scheidsrechter gezegd. Stuurde mijn eigen captain me van het veld.’
Sylke Haverkorn (31) speelde ruim tien jaar zelf, werd kampioen met RUS en international. Tot een knieblessure er een einde aan maakte. ‘Rugby was mijn leven, wat moest ik? Na de operatie liep ik nog met krukken het tweede team van RUS te coachen.’
In 2019 leidde ze de dames van RUS terug naar de ereklasse en de mannen van DIOK naar de landstitel. Als eerste vrouwelijke coach (van de voorwaartsen) tussen de mannen. Aanvankelijk werd dat niet gepikt in en rond het Leidse team. Moet ik van haar wat aannemen, vroeg één speler zelfs. ‘Wat maakt het uit, denk ik dan. Aan de andere kant wil ik een voorbeeld zijn, ik vind het dus wel belangrijk.’
=====================
“In 2019 leidde ze RUS terug naar de ereklasse.”
=====================
Hoe druk ze ook was met rugby – alle dagen van de week – toen World Rugby haar een jaar geleden vroeg de Turkse Sevens (vrouwen) te helpen bij een trainingsstage, kon ze geen ‘nee’ zeggen. Het was ontwikkelingswerk, een cultuurschok ook. ‘De begeleiders waren worstelcoaches, ze wisten niks van rugby. Niemand sprak Engels, in de kleedkamer keken de speelsters naar de grond als ik een praatje hield, met een vertaler.’ En toch, het was fantastisch. Ook haar zomervakantie werd geofferd aan de Turkse Sevens voor het EK (tweede divisie). De handhaving was boven verwachting.
Het contact is er nog, maar na de zomer werd ze bondscoach van het Nederlandse dames rugbyteam. RUS bleef ze wel trouw, bij DIOK vertrok ze ondanks de vraag te blijven. Het vooroordeel lag in Leiden al lang onder de graszoden. Lady Boss noemen ze haar nu.
Tekst: Pim van Esschoten
Foto’s: Ankie Hogewind / Fotostudio Red Green Blue