Ze is ‘Mobie Ducker’ van het eerste uur, Anneke Rothuizen. Grote kans dat de Utrechtse vereniging voor aangepast zwemmen zonder haar inspanningen al kopje onder zou zijn gegaan. De huidige voorzitter en coördinator van de begeleiders bekleedde de afgelopen vijftien jaar zowat alle bestuursfuncties en is misschien wel de kurk waar Mobie Duck op drijft.
Zelf zal ze dat niet hardop zeggen, daar is Anneke te bescheiden voor. Maar een zwemclub voor mensen met een beperking laten bloeien vraagt om nogal wat doorzettings- en organisatievermogen. En dat zijn nou net eigenschappen waar ze in ruime mate over beschikt. Dat bleek al bij de start van Mobie Duck in 2001. Daarvoor was de club onderdeel geweest van een omnivereniging die de zaken financieel niet op een rijtje had en werd opgedoekt. De zwemmers wilden zelfstandig verder, maar de leden stonden niet bepaald in de rij voor het vervullen van de noodzakelijke bestuursfuncties.
Niet lang na de doorstart luidden de alarmklokken dus al, maar gelukkig waren er een paar leden die absoluut niet wilden dat de kakelverse zwemstem van Mobie Duck zou verstommen. En Anneke was één van degenen die de club bestuurlijk vlot trokken. Als eerste wierp ze zich op de ledenadministratie waar zo weinig van klopte dat soms leden werden aangeschreven die inmiddels al overleden waren. ‘Vervolgens deed ik zo’n vijf jaar lang bestuurlijk inderdaad zowat alles…ach, dat was nooit mijn bedoeling geweest, maar het gaf wel veel voldoening.’
Revalidatie
Intussen zwom Anneke zelf ook. Daar begon ze in 1995 mee als onderdeel van een revalidatie nadat bleek dat ze de ongeneeslijke ziekte van Scheuermann had, een groeistoornis die de ruggenwervels aantast. Het verklaarde de pijnklachten die haar al jaren teisterden. Lange tijd stonden artsen voor een mysterie, maar uiteindelijk wist een revalidatiearts van De Hoogstraat de juiste diagnose te stellen.
Het nieuws was een schok en een opluchting tegelijk. ‘Ik had er alles voor over om op de been te komen en water…’ Op haar gezicht verschijnt een brede lach. ‘…Water is het summum. De vrijheid die je haperende lijf zwemmend beleeft, is ongekend. Alles voelt soepeler aan, in water dat warm genoeg is om niet te verkrampen word je een veertje…Het liefst zou ik iedere dag zwemmen.’
De praktijk staat het haar één keer per week toe. Iedere vrijdagavond zwemt ze in een groep met ongeveer tien leden waarvan Mobie Duck er in totaal tien heeft. Iedere groep maakt op verschillende tijden gebruik van het zwembad in De Hoogstraat Revalidatie. Bijna alle leden hebben een chronische ziekte, van reuma tot spierdystrofie, van multiple sclerose tot Parkinson. ‘In beginsel is iedereen met chronisch lichamelijke klachten welkom, maar we moeten wel de veiligheid in de gaten houden. Iemand had bijvoorbeeld na een hersenbloeding de kracht niet meer om zijn hoofd op te richten, dat is té gevaarlijk.’
Anneke begeleidt de vrijwilligers die op hun beurt de zwemmers begeleiden. Vaak zijn dat studenten fysiotherapie, onder meer van de Hogeschool Utrecht en Thim van der Laan. Begeleiders moeten affiniteit hebben met de doelgroep, soms hulp kunnen bieden bij het in het water gaan en wat eenvoudige oefeningen met de zwemmers willen doen. Het binnenhalen van voldoende begeleiders is een forse klus. ‘Maar geweldig wanneer het lukt, ik vind het ook heerlijk om met jonge mensen te werken. En iedereen is enthousiast en gemotiveerd.’
Toch is uitbreiden van het aantal begeleiders niet eenvoudig en dat baart Anneke zorgen. ‘De studenten van de HU krijgen een onkostenvergoeding, maar onze financiële middelen zijn beperkt. En we willen de contributie zo laag mogelijk houden, want de meeste leden hebben het niet erg breed. Het is een ingewikkelde spagaat, het zou doodzonde zijn als we om die reden moeten stoppen.’
Zinvoller leven
Het vrijwilligerswerk geeft Anneke energie, maar haar ziekte vráágt ook energie. De balans dreigt verstoord te raken. Aan de ene kant betekent ze graag iets voor anderen en om die reden is ze op meerdere plekken aan het vrijwilligersfront actief. Ze draait haar hand niet om voor het geven van scootmobielles of het leiden van gespreksgroepen bij het dagbestedingscentrum waar ze vroeger werkte. ‘Het is fijn om iets voor anderen te betekenen, hun plezier te zien…daardoor ervaar ik mijn eigen leven als zinvoller.’
Aan de andere kant dwingt haar gezondheid haar na te denken over haar mogelijkheden. Ieder jaar kan ze een pietsie minder, ze ontkomt niet aan gas terugnemen. Gelukkig is ze optimist en creatief genoeg voor het bedenken van nieuwe manieren om optimaal van het leven te blijven genieten. Neem nou reizen. Daar houdt ze enorm veel van, maar ja, het lukt gewoon niet meer. ‘Tegen vrienden die dat nog wel kunnen zeg ik: ‘Jullie nodigen me uit en dan kom ik snel de foto’s en filmpjes bekijken. Zo geniet ik nog een beetje mee.’
Vrijdag gaat ze weer zwemmen. En na afloop zal iedereen moe zijn, maar kruipen ze toch nog een uurtje gezellig bij elkaar aan de stamtafel in de polikliniek. Maria neemt twee thermoskannen koffie mee en Willem zorgt voor koeken. En dan kletsen ze over van alles, behalve hun beperkingen. ‘Dat is niet nodig. We zitten allemaal in hetzelfde schuitje.’
Bron: Utrechtse Sportkrant
Foto: Eddy Steenvoorden