De winnende waterpolodames van UZSC, de knokkende hockeyheren van Kampong en de onverslaanbare waterpolomannen van UZSC: dit zijn ploegen die in 2017 de dienst uitmaakten.
Een ode aan de vrouwen van UZSC
Favoriet voor de landstitel waren de vrouwen van UZSC wel vaker geweest. “En dan lukte het toch niet,” zegt Kiki Geserick. In seizoen 2016/2017 wel. Sterker nog, UZSC pakte de triple. Dagmar Genee: “Ik denk omdat een aantal bij ons wist dat het de laatste kans zou zijn. Wedstrijden die we per se moesten winnen, wonnen we ook.” Geserick: ‘Wat ook telt is dat we misschien niet de beste basiszeven hebben, maar wel de beste dertien speelsters. Een hecht team.”
De drive om prijzen te pakken was ‘gigantisch’, zegt Geserick. Laura Aarts, toch al jaren keepster bij Oranje, was zelfs zó blij met haar eerste prijs ooit dat de supercup nu enigszins beschadigd is te bewonderen in zwembad De Krommerijn.
Geserick is aanvoerster van UZSC met een pittige baan in het onderwijs. Genee traint fulltime bij Oranje waar zij de captain is. En zo was heel de ploeg een mix. Zus Amarens Genee en Laura Aarts zitten in de nationale selectie, Leonie van der Molen was daar net vertrokken.
=====================
De drive om prijzen
te pakken was ‘gigantisch’
=====================
Ervaring was daarom ook een sleutelwoord in het succesjaar. Genee: “We hadden ook wel iets om te bewijzen.”
In de zomer deden zes speelsters een stapje terug of vertrokken naar het buitenland. Aarts speelt nu in Hongarije en Amarens Genee in Italië. UZSC onderging een verjongingskuur, met speelsters uit de eigen jeugdopleiding. Genee: “Het is anders nu, niet minder leuk. Die meiden zijn zó gretig en leergierig.”
Een mooie traditie is de jaarlijkse Dinnershow. Bedoeld om geld in te zamelen waarmee deelname aan de Europa Cup (deels) wordt betaald. “We koken, we serveren en we zingen voor zo’n negentig gasten. Ook goed voor de teambuilding,” zegt Genee. “Bij de laatste keer,” vertelt Geserick, “heeft Gerrit-Jan Schothans, onze coach, zelfs voor ons gezongen. Een ode.” Genee: “En na afloop ruimen we op, staan in de spoelkeuken en maken alles schoon. Dat is ook topsport, hoor.”
Tattoo voor blauwe vechtmachine
“Komt goed,” had David Harte gezegd. De competitie was koud onderweg, oktober 2016, of Kampong had al dure punten verspeeld voor een plek in de play-offs. ’s Werelds beste goalie bleef kalm: “We weten wat we moeten doen.”
De maanden gleden voorbij, de achterstand bleef. Het verlies in maart bij Rotterdam (5-2) was voor coach Alexander Cox het breekpunt. “Zo kon het niet verder. We moesten zaken hard veranderen. Als groep. En dat begint bij alle individuen.” De uitschakeling in de Europese Hockey League, nota bene als titelverdediger, was een nieuwe dreun. Captain Quirijn Caspers zei (later) tegen hockey.nl: “We zaten er doorheen.” Sander de Wijn: “Gooien we nu het hele seizoen weg? Dat laten we toch niet gebeuren? We hebben kritisch naar ieders bijdrage gekeken. Hockey kwam niet bij iedereen op één.”
=====================
Deze ploeg is pas verslagen
als ze in de kleedkamer zit
=====================
Juist met de rug tegen de muur ging Kampong winnen, wedstrijd na wedstrijd. De Wijn: “Met een over-mijn-lijk mentaliteit.” In het laatste competitieduel bij Oranje-Rood volstond een gelijkspel. Bloedstollend was het. Dertig seconden voor tijd kwam Kampong op 2-2 uit een strafbal van Martijn Havenga. Niks mazzel, aldus Cox. “Deze ploeg is pas verslagen als ze in de kleedkamer zit. Dat is echt een kwaliteit.”
In de play-offs werd eerst favoriet Bloemendaal uitgeschakeld. Vervolgens kwam David Harte ook in de tweede finalewedstrijd als winnaar uit de shoot-outs uit de bus. Het betekende de eerste titel voor Kampong sinds 1985, gevierd op het dak van het gloednieuwe clubhuis.
Het was ook de laatste wedstrijd van Salvador Peira, die na één seizoen terugkeerde naar Spanje. Op weg naar Schiphol liet hij nog snel een tattoo plaatsen, zoals veel ploeggenoten dat deden. Ook coach Cox. Een tatoeage van een palmboompje (het logo van Kampong) als levenslange herinnering aan die blauwe vechtmachine en de onverwachte landtitel.
David Harte had het al die tijd geweten. Het komt goed.
Het winnende recept van een vriendenclub
Eén wedstrijd verloren de heren van UZSC afgelopen seizoen. “Dat was in januari. Rond de kerst hadden we toen twee weken vrij gekregen,” vertelt captain Mike van den Brink. “ Soms moet je het lef hebben om zoiets te doen voor een hoger doel later in het seizoen. We hadden al zoveel wedstrijden gespeeld in de Champions League, beker, competitie en oefenduels. Je moet een keer je rust pakken. En bij De Zijl hadden ze gewoon doorgetraind.”
Een smetje op een perfect seizoen. UZSC won alles wat viel te winnen in Nederland. Supercup, beker, landstitel. “Dan lijkt het allemaal heel makkelijk te zijn gegaan. Niet dus. Het was loodzwaar. We hebben gewoon keihard gewerkt, waren altijd fitter dan de tegenstander. Bovendien hebben we veel gogme en ervaring in de ploeg.”
=====================
We hebben keihard gewerkt
en waren altijd fitter dan de tegenstander
=====================
Ook in de play-offs werd alles gewonnen. Het minimum van zeven wedstrijden had UZSC nodig om Polar Bears, De Zijl en Het Ravijn te verslaan. Met de aantekening dat keeper Ruben Hoepelman drie keer een penaltyreeks won. UZSC pakte zo de derde landstitel op rij. “Bij de eerste titel waren we een stel studenten. Die jongens zijn nu mannen, met volle werkweken. Er zijn spelers vertrokken, maar de kern is gebleven. Een vriendenclub.”
Na verlies in de supercup (en later uitschakeling voor de beker) krijgt de triple van afgelopen seizoen geen vervolg. “Dat zou toch ook niet gezond zijn,” zegt Van den Brink. “We hebben wat tegenwind gehad, maar staan toch weer bovenaan in de competitie.” Straks als de play-offs weer komen, gaat die vriendenclub weer een lang weekend naar het buitenland, zoals ze dat steeds deden. Van den Brink: “Deze keer zijn we naar Mataró gegaan, bij Barcelona. Getraind in een zwembad op het strand, met verwarmd water. Ook de krachttraining deden we op het strand. Zwaar, leuk. Lekker biertje gedronken, heerlijk gegeten, teruggevlogen en toen de beuk erin. Ja, we hebben het winnende recept wel gevonden.”
Tekst: Pim van Esschoten
Foto’s: Ankie Hogewind