Een goede coach kan een sporter of ploeg boven zichzelf laten uitstijgen. Zo dichtte Wilma Boomstra het gat met de shorttrack-top, legde Erik ten Hag de lat bij FC Utrecht een stuk hoger en zette Alex Cox de mannen van Kampong op scherp.
Wilma Boomstra houdt niet van softies
Ruim anderhalf jaar geleden streek ze neer in Utrecht. Wilma Boomstra, coach met een grote reputatie in de wereld van het shorttrack, ging ze bezighouden met jong talent uit Utrecht en wijde omgeving. En zie, die talenten van het Regionale Talent Centrum Midden gingen met sprongen vooruit. Xandra Velzeboer (Culemborg), Tom Hofker (Den Bosch) en Marijn Wiersma (Alkmaar) pakten in 2017 diverse Europese jeugdtitels. Vijf van de acht Nederlanders op de WK-junioren kwamen van het RTC Midden. Voor het recente NK kwalificeerden zich elf van haar jonge talenten. “Tussen de senioren,” zegt ze. “De meeste rijders van alle RTC’s, méér zelfs dan van de nationale selectie.”
Die progressie is haar voldoening. “Het gat met de top dicht maken, dat is mooi. En ik weet dat er nog zoveel meer inzit, we moeten nog sterker worden. Ze zijn nog lang niet volgroeit. Ze zijn 16, 17 jaar en dus tien jaar jonger dan de Nederlandse top bij de senioren. Dat ze nu al zo meedoen, belooft wat.”
=====================
We trainen hard en
zoeken de grenzen op
=====================
Ze werd geboren in het Friese Sint Jacobiparochie, deed het CIOS in Heerenveen, was docente aan de schaatsschool van Henk Gemser in Thialf en werd coach van de jeugdploeg van de VS in Michigan. Later begon ze een shorttrackschool in Los Angeles. Tijdens de zomertrainingen kwamen de wereldtoppers van over de hele wereld voor haar naar LA, onder wie Niels Kerstholt. Na 22 jaar keerde ze terug in Nederland.
Vrijwel dagelijks staat ze op De Vechtsebanen op het ijs, ’s ochtends en ’s middags. “In feite train ik hier op dezelfde manier als in Los Angeles. Maar ik maak altijd aanpassingen. Sowieso aan elke individuele rijder, maar natuurlijk ga je ook anders om met kids van veertien. Minder ijssessies, bijvoorbeeld. Maar we trainen niet als softies. We trainen hard, zoeken de grenzen op. Veel tempohardheid, veel volume. Hard trainen maakt je ook mentaal veel sterker.”
Erik ten Hag kijkt om met trots
Eigenwijs, drammerig. Zo wordt hij wel omschreven. Maar noem Erik ten Hag niet kil. Zijn vertrek bij FC Utrecht, eind december, viel hem zwaar. “Je wilt het niet midden in het seizoen loslaten. Je bouwt een band op met iedereen. Spelers, staf, noem maar op. Die emotie heeft meegespeeld bij de beslissing. Het is toch mijn team en dat verdwijnt niet van de ene op de andere dag.”
Maar hij ging, naar Ajax, aan het einde van kalenderjaar 2017, het beste ooit uit de historie van FC Utrecht met 65 competitiepunten. Dat wil hij niet louter op zijn conto schrijven. “Het is het werk van velen bij de club.”
“Utrecht is een sleeping giant,” zei Ten Hag in 1996 als speler van FC Utrecht. “Dat is me zeker bijgebleven. De vierde stad van het land, een voetbalbolwerk dat in de top hoort te spelen. Daarvoor hebben we de afgelopen 2,5 jaar ook stappen gezet. Ik heb altijd een gevoel gehad bij FC Utrecht. Een volksclub, familieclub, warme club. Ik heb er met plezier gewerkt.”
=====================
Op het veld hebben we
mooie dingen laten zien
=====================
Bij zijn komst in de zomer van 2015 gooide hij de lat omhoog. “Dat was ook mijn opdracht. De clubleiding wilde een prestatieklimaat. Dan moet er eerst een ontwikkelklimaat zijn, zei ik. Die fase ligt nu achter ons, maar in het begin was het lastig. Het heeft soms wel gestormd.”
Onder zijn strakke hand werd FC Utrecht zichtbaar professioneler. Sportief en organisatorisch. “En op het veld hebben we toch mooie dingen laten zien. Vierde in de competitie, winnaar van de play-offs. Die wedstrijd tegen AZ zal de voetballiefhebber nog lang bijblijven. Wat die jongens toen lieten zien was fantastisch. Mooie wedstrijden in de Europa League ook.”
“De spelers hebben zich goed ontwikkeld, hun houding is verbeterd en sommigen hebben mooie transfers gemaakt. Dat maakt ook een trainer trots.”’ En dat prestatieklimaat? “Daar zitten we nu, denk ik.” Hij zegt het echt: “We.”
Alexander Cox heeft rauwe kantjes
Eind februari gaat hij met zijn Kampong naar Lapland. “Huskies, sneeuw, iglo’s bouwen. Je maakt elkaar op een andere manier mee. Een mooie ervaring, ook voor ver na je hockeycarrière. Maar de hockeysticks blijven thuis.”
Alexander Cox doet het jaarlijks. Twee jaar geleden, in Marrakech, liet hij een documentaire zien over de Detroit Pistons; Bad Boys. En de Pistons van de jaren ’90 waren uitzonderlijk bad. “In de basis gaat het om opkomen voor het team, voor elkaar. Schouder aan schouder staan. Wedstrijden winnen, koste wat het kost. Spelen op het randje van wat wel en niet mag. Wat anderen daarvan vinden is irrelevant.”
Cox houdt ervan. “Mijn coaching heeft ook rauwe kantjes.” Goed, hij is niet meer het heethoofd van weleer. Older and wiser. Rustiger, relativerend. “Maar nog steeds bloedfanatiek. Binnen de vier muren van de kleedkamer kan ik rauw zijn.”\
=====================
De ploeg wás jager en nu
met de landstitel prooi
=====================
Zo zette hij Kampong afgelopen voorjaar op scherp. “Maar die landstitel kwam er niet met een paar maanden goed presteren. Daar gaat een lang traject aan vooraf. Hard werken, járen. Het heeft soms flink gestormd. Maar goed, we hebben ook wel onder een paar palmbomen gelegen.”
Bad Boys was deel van dat traject, het bleef hangen bij de spelers. Kampong heeft nu de reputatie van een vechtmachine. Dat moet het met vooral Nederlandse spelers doen en maximaal twee buitenlanders. Een bewuste keuze. “De kern is al lang bijeen en daarop kun je een toekomst bouwen. En jeugd laten doorstromen. Soms kom je daardoor iets te kort, op termijn bouw je zo wel aan een nieuwe kern.”
Cox pakte in 2017 ook de Europese titel als coach van Jong Oranje, met vier spelers van Kampong. De ploeg wás jager, met de landstitel is ze nu prooi. “We zullen zien hoe we met die druk omgaan. Ik weet wel dat we veel respect hebben afgedwongen.”
Tekst: Pim van Esschoten
Foto’s: Ankie Hogewind